Również tym razem taxi zatrzymuje się jak tylko kierowca nas zauważa i zaczyna trąbić. "Człowieku! Widzimy cię! Przestań trąbić jest 7 rano!" Nigdy nie przywyknę do tego zwyczaju zaznaczania swojej obecności i gotowości demonstrowanej przez nikaraguańskich taksówkarzy. Po uzgodnieniu ceny pakujemy się w czwórkę wraz z małymi plecakami (wycieczka ma trwać max 2 dni) do zdezelowanego auta. Uzgadnianie ceny zawsze wygląda tak samo. Przy jednej osobie niedaleki kurs zazwyczaj wynosi 10 kordob, przy większej ilości pasażerów zazwyczaj 10 kordob od osoby. Jeśli dystans jest bardzo krótki wtedy od 4 osób zazwyczaj płaci się 30 kordob. Kurs zawsze trzeba ustalić na początku podróży żeby na koniec nie okazało się, że mamy zapłacić po 10 - ale dolarów.

Negocjacje mogą wyglądać w następujący sposób. Idziemy sobie ulicą i potrzebujemy dojechać gdzieś taksówką. Często nie musimy nawet machać ręką, gdyż każdy taksówkarz widząc pieszych gringo trąbi od 20 metrów i zwalnia. Podchodzimy na samochodu, otwieramy drzwi. Mówimy:

-Dzień dobry (lub dobry wieczór, dobra noc – w zależności od pory dnia).
-Dobry – odpowiada taksówkarz.
- Znasz miejsce takie i takie?- pytamy kierowcę.
Kierowca myśli przez chwilę, po czym mówi:
-No znam.
-To ile będzie za zawiezienie 4 osób tu i tam?- pytamy.
Kierowca znów myśli intensywnie:
- No to będzie 80 kordob.
- Zwariowałeś? To przecież blisko – wyrażamy swoje niezadowolenie.
- No dobra, 50 kordob – mówi kierowca.
A my na to:
- Eee, już tam jechaliśmy i płaciliśmy 30, więc teraz płacimy 30 i jedziemy.
Kierowca udaje, że odjeżdża, często nawet ujeżdża kilkanaście metrów, ale zatrzymuje się, otwiera drzwi i krzyczy:
- No dobra, vamos. (Vamos w języku hiszpańskim oznacza jedziemy.)

Po wejściu do samochodu i zajęciu miejsc, kierowca włącza prawie na cały regulator muzykę w radio lub próbuje rozmawiać. Gdy rozmawiamy między sobą kierowca nie rozpoznając języka zazwyczaj próbuje zgadnąć skąd jesteśmy. Najczęściej padają Niemcy, Francja, Szwecja, rzadziej Rosja. Gdy mówimy, że jesteśmy z Polski to oczywiście na twarzy pojawia się szeroki uśmiech i padają słowa: Jan Paweł II. Wszyscy w Nikaragui znają naszego papieża, gdyż był tutaj 2 razy.

Każemy się zawieść do miejsca skąd odchodzą autobusy do San Jorge. Miejsce to szumnie nazywane jest dworcem autobusowym przy Targu Huembes (Mercado Huembes). Po kilkunastu minutach dojeżdżamy do dworca. Wysiadamy z taksówki i kierujemy się do miejsca, gdzie stoją autobusy i mniejsze busiki. Przeważają zdezelowane żółte autobusy typu school bus dowożące w latach swej świetności, czyli w latach 70 - tych i 80 - tych dzieci amerykańskie do szkół. Jest to dar USA dla Nikaragui przekazany w latach 80 - tych. Jak ktoś oglądał serial "Cudowne lata" to wie, o jakie autobusy chodzi. Wokół dworca znajduje się kilka bud, w których gotowane jest jedzenie w ogromnych garach, gotowanie odbywa się niemalże na ulicy. Każdy próbuje coś sprzedać: wodę, napoje, baterie, gazety, papierosy lub owoce krzycząc przy tym na całe gardło.