Moment wpłynięcia na wody Cieśniny uzależniony był przede wszystkim od korzystnej prognozy prądów kształtujących się na kursie, dlatego od chwili dotarcia do Fort Ross – wschodniego wejścia do Cieśniny Bellota - w dniu 23 sierpnia 2006 r., załoga „Starego” była w każdej chwili gotowa do natychmiastowego wypłynięcia, co nastąpiło późnym popołudniem tego samego dnia.

„Co za radość! Jeszcze na wodach Cieśniny Lancaster, którą forsowaliśmy kilka dni temu, wiało ostro z zachodu – podmuchy sięgały do 35 węzłów, tworzyła się nieprzyjemna fala i walczyliśmy ze stałym przeciwnym prądem płynącym na wschód 55 mil morskich na dobę. Czasami zupełnie stawaliśmy pod wiatr, prąd i falę. Mocno obawialiśmy się, czy wiatr nie poprzesuwa pól lodowych na zachód od Cieśniny Bellota. Te rejony są znane z największych w Arktyce prądów pływowych dochodzących do 8 węzłów. Istniało realne zagrożenie, że droga, która kilka dni temu była dość szeroko otwarta, mogła się zamknąć nawet w ciągu godziny” – relacjonuje Dominik Bac, kapitan aktualnego etapu.

Położona za kołem biegunowym na szerokości 71° 58´ N Cieśnina Bellota jest wąskim przesmykiem oddzielającym Wyspę Somerset od Półwyspu Boothia - najdalej na północ wysuniętej części Kanady. Ten ciasny, ok. 2 kilometrowy korytarz, został odkryty w 1852 roku przez kpt. Williama Kennediego oraz Josepha René Bellota, I oficera, którzy dowodzili wyprawą poszukującą zaginionej w 1845 r. ekspedycji Sir Johna Franklina. Pierwszym statkiem, który przepłynął przesmyk był w 1942 szkuner patrolowy Kanadyjskiej Policji Konnej „Św. Roch”. Od tego momentu, tylko kilku jachtom udało się pokonać Cieśninę, w tym żadnemu pod banderą polską.

Położona na Wyspie Króla Williama osada Gjoa Haven, w której zatrzymała się załoga jachtu s/y „Stary”, przyjęła swoją nazwę od statku Roalda Amundena – „Gjoa”. Norweski polarnik zimował w tej okolicy bezpośrednio przed zdobyciem Przejścia Północno-Zachodniego. Miejscowość ta jest również ostatnim znanym miejscem pobytu zaginionej ekspedycji polarnej Sir Johna Franklina.

Istnienie Przejścia Północno-Zachodniego zostało udowodnione przez angielskich geografów pod końcu XV wieku. Pierwszym, który poszukiwał przejścia tego szlaku, był John Cabot, a następnymi m. in. Martin Frobisher, John Davis, Henry Hudson i Sir John Franklin. Jednak dopiero Roald Amundsen - norweski badacz polarny, który zasłynął ze zdobycia Bieguna Południowego - okazał się pierwszym, któremu w latach 1903-1906 udało się pokonać ten najtrudniejszy szlak żeglarski.

QNT Northwest Passage Jubilee Voyage 2006 jest wyprawą mającą na celu pokonanie trasy z Atlantyku na Pacyfik szlakiem przez Arktykę jako pierwszy w historii jacht polski. Zdobycie Przejścia Północno-Zachodniego ma uświetnić setną rocznicę jego zdobycia przez Roalda Amundsena, norweskiego polarnika. Podczas wyprawy, obejmującej również opłynięcie Ameryki Północnej, planowane są loty na paralotni nad lodami Arktyki, wspinaczka w niedostępnych regionach górskich na Grenlandii i w najwyższym na świecie nadmorskim paśmie górskim – Sierra Nevada de Santa Marta w Kolumbii, a także nurkowanie pod lodem i poznawanie kultury mieszkańców Arktyki.

Organizatorami i uczestnikami QNT Northwest Passage Jubilee Voyage 2006 są podróżnicy i żeglarze ze Stowarzyszenia Grupa Outdoor - Dominik Bac, Sławomir Skalmierski i Jacek Wacławski oraz Agnieszka Strużyk, Tomasz Szewczyk i reżyser filmowy Konstanty Kulik.