Tym razem, aby uniknąć pomyłki piszemy już wyraźnie na kartce nazwę miejscowości, do której chcieliśmy dojechać: TATA. Pomyłka nie ma prawa mieć miejsca. Udało się i tym razem wsiadamy do dobrego autobusu.
W przypadku lokalnego przewoźnika autobusowego rowery przewożone są na dachu autobusu. Przy załadunku zawsze pojawia się zewsząd wielu Marokańczyków, którzy niosą pomoc. Potem oczywiście każdy ustawia się w kolejce po zapłatę. Minimum przyzwoitości to 3-5 DH. Próby wykupienia się za 1 DH pomocnicy zbywają śmiechem w twarz lub spojrzeniem mordercy. Cóż, trzeba przywyknąć i przyjąć reguły rynku. Ta sama procedura powtarza się przy zdejmowaniu rowerów z dachu.

Wreszcie jesteśmy w drodze do Tata, skąd mamy kontynuować podróż na rowerach. Wobec straty jednego dnia chcemy nadgonić plany. Po dojechaniu na miejsce (około 15.00) , szybkich zakupach wody i prowiantu ruszamy ginąca na horyzoncie pustą drogą.

Nie musimy się już wspinać, ale nie ma również szybkich zjazdów. Jedyną trudnością jest dość silny wiatr wiejący prosto w twarz. Trasa prowadzi szeroką doliną przez żwirową pustynię. Przemieszczamy się w cieniu majestatycznego masywu Jbel Bani. Wieczorem, niedaleko od miejscowości Tissint znajdujemy piękną oazę, w której rozbijamy obóz. Jesteśmy sami w środku pustyni. Wokół nas palmy, góry i gwiazdy. Właśnie na takie widoki liczyliśmy.

Odległość przejechana: 57 km
Odległość od początku trasy: 261 km